Ietje

‘Ik ben een doordouwer en best nog een lekker wijffie’

Een grande dame. Prachtig in de make-up, goed gekapt, gelakte nagels, vlot gekleed met bijpassende bijous, slippertjes met een hakje, superslank, zo energiek dat ze bijna licht geeft. En … ze is 101. IJda Josina van Eijk-Bosman is haar officiële naam, maar iedereen noemt haar Ietje. Sinds een jaar woont ze met veel plezier in De Wende, een locatie van Humanitas in de wijk Oosterflank.

Ietje zit bevallig in een stoel bij het raam, terwijl begeleider Glenn koffie brengt. Haar bijna meisjesachtige lach vrolijkt de toch al lichte kamer verder op. ‘Ik ben een lachebek hoor’, zegt ze bijna waarschuwend. Een jaar geleden had niemand Ietjes aanstekelijke lach ooit gehoord in De Wende. ‘Ik ben hier naartoe gebracht, omdat ik thuis was gevallen. Haast twee dagen heb ik op de grond gelegen, tot een buurvrouw alarm sloeg. Ik wist niet meer waar ik was en bleef maar roepen om mijn man. Die is al 35 jaar dood. Met een ambulance ben ik hier naartoe gebracht. Had me maar laten liggen, dacht ik toen. Gelukkig hebben ze dat niet gedaan, want ik heb het helemaal naar mijn zin hier! Toen ik hier kwam, kon ik niet meer lopen. Maar ik ben een doordouwer en sprak mezelf ernstig toe: en nou lopen, jij! Van lieverlee kon ik steeds verder lopen en nu kan ik weer alles.

Ik vind het fijn hier

En Ietje kan inderdaad alles weer zelf. Ze staat elke dag om 6.30 uur op, houdt zelf haar kamer schoon, maakt haar eigen bed op en gaat elke dag naar buiten. Met de rollator, dat dan weer wel. ‘Wat verlang ik nog meer? Ik heb een heerlijk bed, verwarming, bestel elke dag eten dat op mijn kamer wordt bezorgd. Net een hotel toch? Maar wat echt onbetaalbaar is, dat is wat al die medewerkers hier voor me doen. Zo hartelijk, niks overdreven. Ik vind het heel fijn hier.’

Toen Ietje onlangs voor een wandeling naar buiten ging, werd ze aangereden door een bestelbus. ‘Ik werd uit mijn rollator geslingerd, vloog door de lucht en … ik had niks. De arts die me daarna onderzocht, zei dat hij nooit meer mee zal maken dat iemand van 101 jaar onbeschadigd uit een aanrijding komt. Niks gebroken had ik, maar zat wel helemaal onder de blauwe plekken. Een paar dagen ben ik binnen gebleven en toen dacht ik: ik ga eruit!’ En weer lukte het deze stoere dame om iedereen versteld te laten staan. Want lopen, dat dééd ze. En hoe!

Harley Davidson

Ietje kan terugkijken op een goed en actief leven. Snelheid was haar ding. ‘Op m’n achttiende reed ik al op de Vespa en later met mijn man op de Harley Davidson. Zilvergrijs was ‘ie, met zo’n groot zadel waar je samen op kon zitten. We droegen hetzelfde zilvergrijze motorjack en dezelfde bruine motorlaarzen. Helemaal up-to-date waren we. En een bekijks dat we hadden, als we ergens aankwamen met die ronkende motor. Het was net na de oorlog, iedereen kwam om ons heen staan.’ In Zwartewaal, waar Ietje en haar man een grote caravan hadden, gaf ze les in waterskiën. ‘En shows deed ik ook. Mijn man en ik hadden onze eigen Boesch-boot. Je weet wel, van die teakhouten speedboten met chromen lampen erop en veel glas. Je ziet ze wel in de James Bond-films. Ook weer dat ronkende geluid, net als de Harley Davidson: bobbobbobbobbob … ik hou van dat geluid. We hebben zoveel plezier gehad.’

Bombardement

De burgemeester van Zwartewaal kwam ook op waterskiles bij Ietje. ‘Over burgemeesters gesproken, toen ik 100 werd, kwam burgemeester Aboutaleb me feliciteren. En hij zocht nog sjans met me ook, haha!’ Ze pakt er stapels foto’s bij. Niet van de burgemeester, maar van haar vroegere zelf. Op de Harley, op de Boesch. Stunning lady met een wespentaille. ‘Heb ik nou nog. Ik vreet alles wat los en vast zit en kom geen grammetje aan. Is altijd al zo geweest.’ Terwijl haar hand door de oude foto’s gaat, vertelt Ietje over haar werk als verkoopster bij The American, een schoenenwinkel vlakbij de Kruiskade. Over haar ouderlijk huis op de Goudsesingel, waarvan na het bombardement op Rotterdam niets meer over was. Hoe ze op blote voeten naar het huis van haar zus in Schiedam vluchtte en daar onderdak vond. ‘De soldaten lagen dood op de grond. Daar moest je gewoon overheen stappen.’

Tot 95^e achter het stuur

Met haar voorliefde voor snelle voertuigen, is het niet verwonderlijk dat Ietje zelf ook altijd auto heeft gereden. ‘Tot m’n 95^e. Nooit een bekeuring gehad, in heel m’n leven niet. En ik reed overal naar toe. Toen ik mijn hoofd niet meer goed kon draaien, ben ik met autorijden gestopt. Mijn auto was nog splinternieuw, dus die heb ik teruggebracht naar de dealer. Maar ik moest er wel even aan wennen hoor, dat ik niet meer zomaar ritjes kon maken.’

Geheim

Ouder dan een eeuw. Wat is het geheim van zo’n lang leven? ‘Je moet het jezelf een beetje naar de zin maken. Niet elke dag gaat zitten somberen om alles wat je hebt verloren, maar juist de lichtpuntjes zoeken. Want die zijn er genoeg. De room in mijn koffie, de fantastische mensen van Humanitas, andere oudjes helpen en met ze lachen. Verder ben ik mijn leven lang sportief geweest, heb ik geen druppel gedronken, nooit gerookt ook. Daarom ben ik nu nog zo’n lekker wijffie. Af en toe voel ik me net Marlene Dietrich, alleen niet zo knap.’