Ed Laclé

‘Wij willen onze cliënten de dag van hun leven geven … elke dag’

Ed Laclé solliciteerde zeven jaar geleden bij Humanitas als verzorgende IG en werkt sinds anderhalf jaar als verpleegkundige bij het Mobiele Zorgteam. Voor hem schuilt de kracht van Humanitas erin, dat mensen mogen zijn zoals ze zijn. ‘We komen op voor onze cliënten en zijn er trots op dat we juist déze mensen zorg mogen bieden.’

Tot zijn vijftiende woonde Ed op Aruba. Op een dag vertelde hij zijn ouders dat hij naar Nederland wilde om daar naar school te gaan. ‘Mijn oma woonde in Limburg en ik kon bij haar in huis. Was best even wennen in zo’n andere wereld. Ook de taal vond ik lastig. Ik had op Aruba wel Nederlands leren spreken, maar perfect was het niet. Was ik aan het struggelen met de taal, kreeg ik er op school ook nog Duits bij …’

Rotterdam

Ed voelde altijd al een binding met Rotterdam. ‘Een geweldige stad, maar het zijn vooral de mensen die de stad maken. Direct naar elkaar durven zijn, niet om de bosjes heen gaan, lekker hard werken, saamhorigheid. Dat hele sterker-door-strijd-verhaal spreekt me enorm aan.’ Ook Ed werd sterker door strijd, want hij doorliep zijn middelbare school zonder problemen en ging de mbo-opleiding Verzorgende IG volgen. Uiteindelijk verhuisde hij naar Rotterdam en ging solliciteren bij Humanitas. ‘Binnen vijf minuten wist ik al dat ik was aangenomen. Er was een wederzijdse klik. Meteen.’

Kans

Zo kwam Ed zeven jaar geleden bij Humanitas terecht om er vervolgens nooit meer weg te gaan. Inmiddels studeert Ed hbo-verpleegkunde en werkt hij sinds anderhalf jaar bij het Mobiele Zorgteam van Humanitas. ‘Ik werk op verschillende locaties, in de acute setting. Als het dus ergens even niet lekker gaat met een cliënt, dan word ik gebeld. Het is een heel dynamische functie, waarin ik prima op m’n plek ben.’ In de loop der jaren heeft Ed veel gezien bij Humanitas. ‘Ik heb hier in de thuiszorg gewerkt, bij cliënten in hun eigen omgeving. Ik heb gewerkt met ouderen met dementie, maar ook bij De Skala. Dat is de GGZ-tak van Humanitas waar verslaafde ouderen, vaak met een psychiatrisch verleden en een dak-/thuisloze achtergrond, begeleid worden. Heel verschillende doelgroepen, maar het is zó ontzettend Humanitas: mensen een kans bieden die ze in de samenleving niet krijgen.’

Noem mij maar tante’

Op een dag kreeg Ed een melding van collega’s, die zijn hulp hard nodig hadden. ‘Een mevrouw met dementie was erg van slag en agressief. De collega’s konden haar niet meer de troost geven die zij nodig had om weer rustig te worden en vroegen of ik hen daarbij kon ondersteunen. Mevrouw bleef aangeven dat ze heel graag wegwilde en dat haar zoon moest komen. Door in gesprek te gaan, probeerde ik te achterhalen waar ze behoefte aan had. Ik zei haar dat het prima was als ze wegwilde, maar dat haar zoon aan het werk was. “Hoe zou u dan weg kunnen?”, vroeg ik. Toen antwoordde zij: “Met de tram, maar ik ben bestolen.” Ik weer: “Wat vervelend voor u. Wat is er dan gestolen?” Zij: “Mijn tramkaart en mijn geld.” Ik: “Ik kan misschien een tramkaartje voor u regelen, maar hoe gaan we dat doen met het geld?” Zij: “Als jij het geld kan regelen, dan betaalt mijn zoon je wel terug.” Ik zei dat ik dat ging doen en zette een kopje thee voor haar. “Dan kunt u even tot rust komen, terwijl ik ervoor zorg dat u straks lekker kunt gaan”, zei ik. Intussen liep ik naar een ruimte, googelde strippenkaart en guldenbiljetten en printte dat vervolgens uit. Ik gaf het haar en dat maakte haar meteen zo rustig. “Kom even lekker bij me zitten”, zei ik, “dan bladeren we samen in een tijdschrift. Mijn moeder is bijna jarig en misschien kunt u mij helpen iets voor haar uit te zoeken.” Zo leidde ik haar langzaam af van haar wanhoop. Een mooi moment was, toen ze me zei: “Noem mij maar tante.”’

Duo-scootmobiel

Gevraagd naar zijn mooiste ervaringen bij Humanitas, antwoordt Ed: ‘Ik maak hier zoveel mooie dingen mee. Zéker ook wat ik mijn collega’s zie doen. Zo nam een collega van thuis dingen mee om pizzaatjes te maken voor cliënten op de afdeling. En een andere collega vroeg een schilder die hier aan het werk was, of haar cliënt een keer mee mocht schilderen. De man hield zo van klussen namelijk. En dan de glimlach van de cliënt, de trots die hij uitstraalt dat hij het nog in zich heeft. Onbetaalbaar.’ Dat was ook de ervaring die Ed bij De Skala had met een oudere man, die vond dat er niet naar hem geluisterd werd. ‘Meneer had altijd in het centrum gewoond, was een gebruiker en klaagde veel. Ik heb hem overgehaald om samen met mij in de duo-scootmobiel een rondje te rijden. Onderwijl bleef ik hem uitvragen om erachter te komen waar zijn problemen lagen. Juist omdat hij búiten de muren van De Skala was, kon hij dat heel goed ventileren. We reden een rondje, aten samen een ijsje en de man vertelde me dat dit de dag van zijn leven was. Dat is iets wat we bij Humanitas allemaal nastreven: onze cliënten de dag van hun leven geven. Elke dag.’

Opkomen voor cliënten

Waar zit volgens Ed de kracht van Humanitas? ‘In heel veel dingen, maar toch vooral dat mensen hier gezien worden hoe ze zijn, dat ze ook mógen zijn wie ze zijn. En we komen ook voor hen op als het daarover gaat. Bij De Skala bijvoorbeeld bieden wij cliënten mogelijkheden aan om ook buiten de muren te participeren in de samenleving. Dat levert soms kritiek op vanuit de buurt, waarna wij met de buurt in gesprek gaan. Niet alleen om het draagvlak bij omwonenden te vergroten, maar ook om voor ze op te komen. Zo van: hé, dit zijn ónze cliënten en wij zijn er trots op dat we juist déze mensen zorg mogen bieden!’